Het einde is in zicht...

Hallo allemaal,

Ik kan niet geloven dat mijn DTS avontuur er al weer bijna op zit… Inmiddels ben ik alweer een paar dagen terug in Zuid-Afrika. 15 februari vertrokken we uit Oeganda. Nu is de tijd van ‘’Debriefing’’ aangebroken. Samen met de andere teams zijn we nu aan het terugkijken op de DTS, vooruit kijken naar hoe ons leven er hierna uit zal zien en vertellen we elkaar wat we God hebben zien doen in de verschillende landen. En dat is een hoop! Sinds de laatste keer dat ik iets van me liet horen, hebben we alweer zoveel mooie dingen mogen ervaren! Het liefst zou ik het jullie allemaal vertellen, maar dan kan ik blijven schrijven… En zoveel tijd heb ik niet en jullie vast ook niet om te lezen ;) Dus ik ga proberen er een beetje structuur in te houden. (Alvast excuses voor de eventuele spellings- en grammaticafouten; ik heb een deel van de updates in Oeganda vanaf m’n telefoon geschreven, ik heb geen tijd om het na te lezen en soms is het lastig om van het Engels weer terug te schakelen naar het Nederlands…) 

Onze reis

Na Kitgum zijn we weer terug naar Jinja gegaan waar we een conferentie bij mochten wonen van YWAM Oeganda. Hier kwamen mensen van alle YWAM basissen in Oeganda naartoe. Het was leuk om alle mensen te ontmoeten en meer over YWAM Oeganda te horen, maar het was soms ook best vermoeiend. We sliepen in een slaapzaal met meer dan 20 vrouwen en twee babies. We sliepen dus ook niet heel erg veel, maar het was wel een hele ervaring. Na de conferentie zijn we weer teruggegaan naar de eerste locatie in Jinja, waar we weer samengewerkt hebben met Divine Holistic Ministries (verder uitgelegd in de vorige update). Na ruim een week in Jinja, zijn we weer verder gereisd naar het noorden, namelijk naar Arua. Hier verbleven we eerst anderhalve week op de YWAM-basis en daarna een paar dagen in een dorpje in de Bush Bush. Daarna waren we weer voor een paar dagen op de YWAM-basis. We vervolgden de ministry in een vluchtelingenkamp met vluchtelingen uit Zuid-Soedan. We sloten onze Outreach af met een paar rustigere dagen in Entebbe.

Wat we hebben gedaan/Hoogtepunten

In Kitgum ontmoetten we een stel dat nu sinds vijf jaar zendingswerk doet in Oeganda. Zij hebben hun comfortabele leven opgegeven en wonen nu in een Afrikaanse hut met een is dochtertje en een geadopteerd zoontje. Ze vertelden ons dat ze veel van God’s trouw en goedheid ervaren in hun leven, maar dat de eenzaamheid soms wel lastig is. Ze worden namelijk nog altijd gezien als mzungu’s in Oeganda. Ze waren zo blij toen ze ons ontmoetten en vroegen gelijk of we Oud & Nieuw met ze wilden vieren. Het was super bijzonder om Oud & Nieuw in Afrika te vieren. Het stel was zo dankbaar en vertelden dat ze nog nooit zoveel mensen in hun hut hadden gehad. We hebben het jaar met interessante gesprekken, spelletjes, gezang en gebed afgesloten. In plaats van vuurwerk, zagen we heel erg veel sterren (waaronder een paar vallende sterren!). Heel erg gaaf! Ook zijn we een dag met het stel meegegaan naar een ‘wijkje’ in de Bush Bush. Het was aangrijpend om de mensen daar te zien, want er zijn veel zieken en ze worden door de rest van de wereld vergeten of genegeerd. Het was bijzonder om te zien hoe blij ze waren met ons bezoek. Het is echt bizar wat voor verschil je al kan maken door alleen maar te lachen naar de mensen hier. Ook in andere ‘wijkjes’ zijn we veel bij mensen langs geweest. Overal waar we komen, zijn de mensen super gastvrij! Ze rennen hun huizen in om stoelen of matjes voor ons te halen, ze lenen stoelen van de buren, ze zorgen dat we in de schaduw kunnen zitten, etc. Ze maken altijd tijd voor ons en zijn geïnteresseerd in wat we te zeggen hebben. De gastvrijheid en de vriendelijkheid van de mensen hier is zeker iets wat me bij zal blijven. Wanneer we langs de huizen gaan, geven we vaak een korte boodschap vanuit de bijbel, praten we met de mensen en bidden we voor de gebedspunten die ze hebben. We noemen dit door-to-door-ministry. Soms zagen we heel veel mensen die Jezus in hun leven wilde uitnodigen. Soms zagen we mensen die genazen. Soms zagen we mensen die precies nodig hadden wat we tegen ze hadden gezegd. Maar er zijn ook huizen waarbij het lijkt of de boodschap wat minder binnenkomt, maar in die gevallen mogen we het zien als zaadjes die nu door God geplant zijn en mogen we erop vertrouwen dat God verder in deze mensen zal werken. Verder zijn we weer naar ziekenhuizen en gevangenissen gegaan. In de ziekenhuizen helpen we de mensen, praten we met ze en bidden we voor ze. In de gevangenis houden we een soortvan dienst, geleid door de gevangenen waarbij wij getuigenissen delen en het Woord verkondigen. De gevangenis is één van m’n favoriete ministries, want de gevangenen zijn altijd superblij als we komen. Ze zijn supervriendelijk en het is echt indrukwekkend om te zien hoe ze God aanbidden. Ik heb ook weer een aantal keer gesproken; onder andere in de gevangenis maar ook in een kerk. Het blijft soms gek dat je dat hier als 18-jarig meisje gewoon kan doen, maar het is vooral ook heel gaaf om te doen! God is duidelijk bezig in Oeganda en ik ben dankbaar dat ik daar zo veel van mee heb mogen maken. 

Levensomstandigheden / Cultuur Oeganda

Veel mensen waren benieuwd hoe de levensomstandigheden zijn in Oeganda. Wij waren er in het droogseizoen, dus we hadden niet heel veel regen. Het was vooral heel erg warm. Ook zijn er veel muggen en andere gekke beesten, dus ik heb best wat rare bijten gehad. Verder moesten we ook elke dag malariapillen slikken en ons met anti-muggencrème insmeren. Over het algemeen hebben we hier normale bedden gehad en vaak ook een westers toilet. In het dorpje in de Bush Bush en in het vluchtelingenkamp sliepen we op de grond met alleen een riet matje als matras en hadden we een gat in de grond als toilet. Dat is allebei best even wennen, maar wel een hele ervaring en goed want dat is hoe de meeste mensen in Oeganda leven. De douche was altijd koud, en soms hadden we alleen een emmer water als douche, maar ook daar wen je aan. Ook is het grappig hoe je hier wordt behandeld. Soms voel je je echt een beroemdheid of koningin, want iedereen zwaait naar ons, helpt ons met de tassen, geeft ons de beste stoelen etc. Soms voelde het een beetje gek om dat allemaal te ontvangen, want we zijn niet beter dan andere mensen. Aan de andere kant is dit hun cultuur en willen zij ons op deze manier respecteren en vaak werden ze er heel blij van als we terugzwaaiden of alleen maar terugkeken. Ons transport is vaak een Tuk-Tuk of een Boda-Boda, wat ik zelf echt superleuk vind. Oeganda is in alle opzichten totaal anders dan Nederland en er is nog zo veel meer te vertellen, maar dat komt allemaal wel als ik terug ben. 

Terug in Zuid-Afrika en terug naar Nederland

Ik ben nog ruim een week in Zuid-Afrika, waar we dus veel bezig zijn met alle ervaringen verwerken, terugkijken en vooruitkijken. We bereiden ons voor op de omgekeerde cultuurshock, want het zal best weer even wennen zijn om terug te zijn in Nederland. Ik heb het hier weer erg naar m’n zin. Het is leuk om iedereen weer te zien en alle verhalen te horen. Helaas heb ik al afscheid moeten nemen van mijn kamergenootje Brooklyn, want haar visa werd niet verlengd. Aangezien ik haar elke dag, de hele dag door zag, was het wel even lastig om afscheid te nemen. Het is gek dat je nu vrienden over de hele wereld hebt, maar geen idee hebt wanneer je ze weer ziet. Ik kijk er zeker niet naar uit om afscheid te nemen van de mensen hier en van Zuid-Afrika, maar ik kijk er wel naar uit om jullie allemaal weer te zien. Ik ben dankbaar voor de vele berichtjes, gebeden en kaarten die ik heb gekregen. Als ik straks weer terug ben in Nederland, kan je me gerust aanspreken, want er zijn nog veel meer dingen te vertellen, over de verschillende culturen, over wat God heeft gedaan en wat Hij me heeft geleerd, over YWAM etc. Ik vind het alleen maar leuk om erover te vertellen en jullie allemaal weer te spreken! Ook als er vragen zijn, stel ze gerust!

Ik zie jullie heel snel weer! 

Lieve groetjes, 

Mariek