Muzungus in Oeganda

Hallo allemaal! 

Een beetje laat maar allemaal nog een fijne kerst en alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar! Allemaal weer bedankt voor het meeleven, bidden, lieve berichtjes etc. Ik ben elke keer weer blij verrast. Inmiddels ben ik al ruim drie weken in Oeganda. We maken hier van alles mee en hebben beperkt internet dus updates schrijven is soms een beetje lastig… Ook is er zoveel te vertellen dat ik niet weet waar ik moet beginnen, maar in deze update zal ik eerst een globale update geven en daarna een paar van de hoogtepunten vertellen! Het wordt een lange update…  
Zoals jullie waarschijnlijk al wel weten ben ik met een team van zes mensen tien weken in Oeganda. Zes mensen is niet heel veel, maar daardoor zijn we wel één gezellige groep! Ik deel mijn kamer met Brooklyn, die ook in Muizenberg mijn kamergenootje was. Dan hebben we Matthijs uit Nederland en Jonathan uit Zambia en dan hebben we onze leider Caleb uit Canada en zijn vrouw Amie, ook uit Canada. Ik vind mijn team heel leuk en kan het met iedereen goed vinden! We hebben veel lol maar ook serieuze gesprekken. Eén van de hoogtepunten hier is dan ook om samen met m’n teamleden over God te praten, te reflecteren op alles wat we hier zien en meemaken en het mooiste is denk ik  om iedereen te zien groeien! We worden hier allemaal gedwongen om uit onze comfortzone te stappen, wat soms best spannend is maar tegelijkertijd een mooie uitdaging en een kans om God’s nabijheid te ervaren.  
Eerst even over Oeganda zelf; vanuit het vliegtuig viel het me al gelijk op dat Oeganda heel groen is! Het ligt op de evenaar en is dus heel tropisch. Ze hebben hier twee seizoenen; een nat en een droog seizoen, maar het is hier het hele jaar door superwarm. De aarde is rood van kleur, wat er wel leuk uitziet maar niet altijd leuk is voor je kleren… Verder is Oeganda wel echt Afrika. Het is anders dan alles wat ik ooit gezien heb. De huizen zijn klein en zoals je ze wel eens op foto’s ziet, mensen dragen van alles op hun hoofd en dragen echt Afrikaanse kleren. Wij zijn meestal de enige blanken in het dorp dus we worden vaak aangestaard of aangesproken/nageroepen met Muzungu wat vreemdeling/blank persoon betekent.  
Het eten hier is ook prima! Dingen die we hier veel eten zijn rijst, cassave, chapati en veel bananen en ananas. Alles is hier supervers en vooral het fruit heeft hier nog een stuk meer smaak dan in Nederland.  
Eén van de belangrijkste dingen in Oeganda is dansen. Ik dacht dat de Zuid-Afrikanen er goed in waren, maar de Oegandezen kunnen er al helemaal wat van. De kerkdiensten bestaan dan ook uit heel veel zang en dans. Iedereen hier kan dansen en lijkt het ook echt leuk te vinden. Wij, als muzungus, proberen het ook maar zitten toch wel op een ander niveau. Een keer werden we het podium opgeroepen en moesten we een dans laten zien. Laten we het er maar op houden dat die dans erg vermakelijk was voor de Oegandezen. 
Het gebeurt hier trouwens wel vaker dat we verrast worden met iets wat we moeten doen. Toen we net waren aangekomen op de eerste locatie, kregen we te horen dat we de volgende dag de dienst mochten leiden. We waren verantwoordelijk voor de zondagsschool voor de kinderen, de bijbelstudie voor de jongeren en de bijbelstudie voor de volwassenen. Bijbelstudies houden hier in dat de spreker een bijbelgedeelte of een bijbels thema uitlegt en is dus te vergelijken met een preek. Gelukkig hadden we in Zuid-Afrika al wel wat dingen voorbereid, maar we hadden niet verwacht dat we het zo snel nodig zouden hebben. Gelukkig ging het allemaal goed en mogen we blijven vertrouwen dat God ons erbij helpt en ons de juiste woorden geeft. 
We zijn inmiddels op twee locaties geweest; Jinja en Kitgum. We begonnen in Jinja waar we samenwerkte met de organisatie ‘Divine Holistic Ministries’. Deze organisatie is opgericht door een echtpaar en zet zich in voor wees- of verwaarloosde kinderen en weduwen. Ze vangen veel kinderen op en hebben vanuit het niets een hele gemeenschap opgebouwd met vier verschillende locaties. Ze hebben ook hun eigen kerk waar ook veel mensen uit de buurt naartoe komen. Wij waren hier één week. We hebben hier heel veel bijbelstudies gegeven, in diensten gesproken en met kinderen gewerkt. Ik vind het spreken soms spannend maar ook superleuk! Je leert er zelf vaak heel veel van door je in een onderwerp te verdiepen en het is heel leuk wanneer de Oegandezen met je instemmen terwijl je spreekt door ineens ‘amen’ of ‘halleluja’ te roepen.  
Verder zijn we bij weduwen op bezoek geweest, hebben we veel naar de mensen geluisterd en ze bemoedigd en ook veel voor ze gebeden.  We verbleven op het terrein van de hoofdlocatie waar ook veel kinderen wonen. De kinderen noemen ons aunties en uncles en wilden altijd iets met ons doen, dus we verveelden ons nooit. De kinderen hier hebben vaak al heel veel meegemaakt en zijn ook arm, maar toch zijn ze meestal supervrolijk. Ze delen alles met elkaar en doen zonder te klagen de klusjes die de volwassenen ze geven. Het is echt één gemeenschap waarbij iedereen voor en met elkaar leeft. Ook zijn de mensen in deze gemeenschap vol van God. God en daarmee de kerk zijn veruit het belangrijkste. Wij hebben geprobeerd hun wat te leren, maar de mensen in Jinja hebben mij ook van alles geleerd.  
Na een week was het tijd om naar de volgende locatie te gaan; Kitgum. Het was een lange, chaotische busreis met veel vertraging, waardoor we de dag in Kampala moesten spenderen. Dat was op zich best leuk, maar niet heel praktisch met onze tassen. Ook is het verkeer in Kampala een grote chaos. Uiteindelijk vertrokken we om 12 uur ’s nachts en de bus zat stamp en stampvol. Na een tijdje merkte ik dat de grote man die naast mij zat op mijn schouder in slaap was gevallen, supergrappig! Na een lange dag kwamen we dan eindelijk aan in Kitgum.  
Kitgum is een stuk rustiger dan Jinja, Muzungus zijn hier nog zeldzamer en het is hier nog veel warmer. Het koelt ’s nachts ook niet echt af en er zijn hier veel meer muggen. We verblijven hier bij de YWAM-basis. De basis hier is veel kleiner dan in Muizenberg en er zijn nu geen scholen bezig dus we zijn hier alleen met een paar van de leiding. We hebben hier al superveel gave dingen gedaan. Elke ochtend werd ons team uitgenodigd voor de radio. We moesten vroeg opstaan maar het was heel cool om op de radio te zijn. De eerste keer op de radio heb ik een getuigenis gegeven en de tweede keer, op tweede kerstdag, mocht ik voor een half uur spreken. Nadat iemand had gesproken, konden de mensen bellen met gebedspunten en dan gingen we ervoor bidden. Het was best wel professioneel allemaal en de zender heeft meer dan 1 miljoen luisteraars, dus het was een superleuke ervaring! Verder zijn we naar de gevangenis en het ziekenhuis gegaan en hebben we een aantal avonden een film over Jezus laten zien op verschillende plekken in het dorp. Na afloop mocht ik weer spreken, dus heb ik over het evangelie en mijn persoonlijke leven met Jezus verteld.  Ook hebben we kerst gevierd wat wel heel gek was. Het voelde niet echt als kerst, maar was wel heel gezellig. We hebben in deze korte tijd al zoveel gezien en gedaan en er is nog zoveel meer te vertellen… Het belangrijkste is dat ik superveel leer over de verschillende culturen en nog meer over God. Ik heb het heel erg naar m’n zin en zou iedereen aanraden naar Afrika te gaan want het heeft heel veel moois te bieden. Ik sluit deze update af met een paar kleine getuigenissen: 
- Tijdens de eerste week ging ik met Brooklyn en Matthijs naar een oudere weduwe. Gelijk toen we aankwamen gaf ze ons een lange en liefdevolle knuffel. Ze was heel erg blij om ons te zien. We hadden met haar gepraat, wat verzen gelezen en voor haar gebeden en achteraf hoorde we van haar dochter dat de vrouw diezelfde avond zelfmoord had willen plegen, maar zich nu weer veel beter voelde. 
- Tijdens de filmavonden in het dorp sloten we elke keer af met de vraag of er mensen waren die Jezus in hun leven wilden en of we voor ze konden bidden. Alle avonden schoten de handen omhoog van kinderen tot volwassenen tot ouderen dus dat was ook heel mooi om te zien. 
- Afgelopen zaterdag gingen we de grote kerk schoonmaken wat best wel een werk is met de middelen hier. Later kwam een van de schoonmakers de kerk in en die was helemaal verbaasd dat wij aan het schoonmaken waren. Twee andere schoonmakers waren ziek en ze zag het niet zitten om de hele kerk in haar eentje schoon te maken dus toen had ze gebeden of er iemand kon helpen. Wij hadden geen idee dat de timing zo goed uitkwam, haha. 

Dan was dit het nu echt, bedankt voor het lezen allemaal! Ik denk aan jullie en ondanks dat ik weinig internet heb, mag je me natuurlijk altijd een berichtje sturen!  

Groetjes, 
Mariek